Κάποιες στιγμές δεν αλλάζουν απλώς μια ιστορία — τη διαλύουν. Στο Να μ’ αγαπάς, η Φωτεινή περνά το όριο από το οποίο κανείς δεν επιστρέφει αλώβητος. Όταν ο Λευτέρης, ο αδελφός της, χαροπαλεύει ύστερα από την επίθεση του Ορφέα, η ζωή της σταματά να κυλά φυσιολογικά. Ο θυμός γίνεται οξυγόνο, η ανάγκη για δικαίωση μετατρέπεται σε ανάγκη για εκδίκηση. Και τότε, μέσα σε μια νύχτα, η γυναίκα που κάποτε ήξερε να αγαπά, γίνεται εκείνη που όλοι φοβούνται.
Ο πυροβολισμός που αλλάζει τις ισορροπίες
Η σκηνή στο σπίτι του Ορφέα δεν είναι μια ακόμη αναμέτρηση. Είναι η στιγμή που η Φωτεινή κοιτάζει στα μάτια τον άνθρωπο που της στέρησε τα πάντα και βλέπει μόνο ειρωνεία. Δεν υπάρχει πια διάλογος, δεν υπάρχει λογική.
Υπάρχει μια γυναίκα που κουβαλά μέσα της ολόκληρο το βάρος ενός άδικου κόσμου. Το χέρι της δεν τρέμει, η απόφαση έχει ήδη παρθεί. Ο ήχος του πυροβολισμού δεν σημαίνει το τέλος του Ορφέα — σημαίνει το τέλος της ίδιας της Φωτεινής όπως την ξέραμε.
Η πτώση μέσα στη φυλακή
Όταν οι κάμερες και οι μαρτυρίες την οδηγούν στο κελί, η σειρά παύει να μιλά για έγκλημα και αρχίζει να μιλά για τιμωρία. Όχι μόνο από τον νόμο, αλλά και από τη συνείδηση. Η Φωτεινή, έγκυος και ψυχικά διαλυμένη, έρχεται αντιμέτωπη με ένα περιβάλλον που δεν συγχωρεί τίποτα. Οι νύχτες γίνονται ατέλειωτες, η σιωπή πιο βαριά κι από τα κάγκελα. Εκεί μέσα δεν μετρά ο χρόνος αλλά η αντοχή — κι εκείνη δείχνει να την εξαντλεί μέρα με τη μέρα.
Το “Να μ’ αγαπάς” δεν διηγείται απλώς ένα δράμα. Μιλά για το σημείο όπου η αγάπη μετατρέπεται σε σκοτάδι. Για το πώς ένας άνθρωπος που θυσιάζει τα πάντα για τους άλλους μπορεί να χάσει τελικά τον ίδιο του τον εαυτό.
Η Φωτεινή δεν είναι πια η ηρωίδα της σειράς. Είναι το τραγικό της κέντρο — μια γυναίκα που πλήρωσε με τη ζωή της το λάθος της να πιστέψει πως η δικαιοσύνη περνά από το δάχτυλο που πατά τη σκανδάλη.
