Μια απρόσμενη, συγκινητική στιγμή εκτυλίχθηκε στο τελευταίο «Αλ Τσαντίρι Νιουζ» του 2025, το βράδυ της Τετάρτης στο MEGA. Ο Δημήτρης Λάλος, ένας από τους πιο αγαπητούς και σεβαστούς ηθοποιούς της γενιάς του, βρέθηκε αιφνιδιαστικά στο πλατό έπειτα από πρόσκληση του Λάκη Λαζόπουλου, χαρίζοντας στο κοινό μια στιγμή ανθρωπιάς και συγκίνησης που δύσκολα θα ξεχαστεί.
Ο παρουσιαστής και δημιουργός του «Αλ Τσαντίρι Νιουζ» τον κάλεσε στη σκηνή, δημιουργώντας μια ιδιαίτερη συνάντηση δύο ανθρώπων που έχουν αφήσει το δικό τους αποτύπωμα στο ελληνικό θέατρο και την τηλεόραση. Με το κοινό να χειροκροτεί θερμά, οι δυο τους αντάλλαξαν λόγια γεμάτα σεβασμό, ενώ η κουβέντα γρήγορα απέκτησε μια πιο προσωπική, συναισθηματική διάσταση.
Ο Λάλος μνημονεύει τον Δημήτρη Ήμελλο: «Μου έδειξε τον δρόμο της γενναιοδωρίας»
Κατά τη διάρκεια της συζήτησης, ο Δημήτρης Λάλος δεν μπόρεσε να κρύψει τη συγκίνησή του όταν μίλησε για τον Δημήτρη Ήμελλο, τον σπουδαίο ηθοποιό που έφυγε από τη ζωή πριν από έναν χρόνο. Με λόγια βγαλμένα από την καρδιά, ο Λάλος ανέφερε πως ο Ήμελλος ήταν ένας από τους ανθρώπους που τον στήριξαν στα πρώτα του βήματα και του έδειξαν τι σημαίνει πραγματική γενναιοδωρία.
«Με στήριξαν άνθρωποι όπως ο Λάκης, ο δάσκαλός μου στο Γυμνάσιο, αλλά και ο Δημήτρης Ήμελλος, που έφυγε σαν χθες. Ήταν ο πρώτος που πήρε το βραβείο Χορν. Όταν εγώ ήμουν υποψήφιος και με είδε, δεν το είχα πάρει καν, κι όμως ήταν τόσο γενναιόδωρος μαζί μου ενώ εκείνος είχε ήδη κερδίσει τα πάντα», είπε συγκινημένος, κάνοντας το κοινό να σιωπήσει.
«Ήταν μεγάλος δάσκαλος» – Η πιο ανθρώπινη στιγμή του Δημήτρη Λάλου στο Τσαντίρι
Συνεχίζοντας, ο ηθοποιός μίλησε για την επιρροή που άσκησε πάνω του ο Ήμελλος, όχι μόνο ως συνάδελφος αλλά και ως δάσκαλος ζωής. «Ήταν τόσο γενναιόδωρος που μου έδειξε έναν δρόμο γενναιοδωρίας. Ήταν σπουδαίος άνθρωπος και γνώστης της υποκριτικής, έχοντας σπουδάσει στη Ρωσία», τόνισε, με τα μάτια του να βουρκώνουν.
Λίγο πριν ολοκληρώσει την αναφορά του, ο Λάλος –με φωνή που πρόδιδε το συναίσθημά του– είπε: «Μεγάλος δάσκαλος. Τον μνημονεύω αυτή τη στιγμή, να ’ναι καλά εκεί που είναι.» Ήταν μια στιγμή σιωπής, μια στιγμή που θύμισε σε όλους πως πίσω από τους ρόλους, τις κάμερες και τα φώτα, υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξεχνούν εκείνους που τους σημάδεψαν.
Η σκηνή αυτή στο «Αλ Τσαντίρι Νιουζ» έκλεισε με ένα δυνατό χειροκρότημα, αποδεικνύοντας πως η αλήθεια και η ευαισθησία μπορούν ακόμα να συγκινήσουν βαθιά το τηλεοπτικό κοινό.
