Κάθε Μεγάλη Παρασκευή, η ατμόσφαιρα αλλάζει. Ο ουρανός βαραίνει, τα βήματα γίνονται πιο ήσυχα και οι ψίθυροι των πιστών σμίγουν με τους ήχους της καμπάνας. Ανάμεσα στα πιο συγκινητικά έθιμα της ημέρας είναι και το πέρασμα κάτω από τον Επιτάφιο. Μια κίνηση που, αν και απλή, κουβαλάει μια βαθιά θεολογική και ανθρώπινη σημασία.
Δεν είναι «για το καλό» ή απλά για να πεις πως «το έκανες». Είναι μια σωματική πράξη ταπείνωσης, ένα βίωμα πίστης. Μπαίνεις εσύ ο ίδιος κάτω από τον Επιτάφιο του Εσταυρωμένου, και σ’ αυτό το πέρασμα εκφράζεις την εμπιστοσύνη σου στη θεϊκή παρουσία Του, που δεν είναι απλά παρελθόν, αλλά παρόν, ζωντανό και ενεργό στη ζωή σου.
Ο πατήρ Θεολόγος το λέει ξεκάθαρα: όπως σκύβουμε κάτω από το πετραχήλι του Ιερέα στην εξομολόγηση για να λάβουμε ευλογία, έτσι και εδώ υποτασσόμαστε στη Χάρη. Είναι η ίδια λογική με το να περνάει η εικόνα ενός Αγίου ή της Παναγίας πάνω από εμάς. Όχι γιατί η ύλη έχει μαγικές δυνάμεις, αλλά γιατί ο Θεός τιμά τα σημεία της παρουσίας Του.
Το ίδιο βλέπουμε και στην Καινή Διαθήκη. Στις Πράξεις των Αποστόλων, αρκούσε η σκιά του Πέτρου για να θεραπευτεί κάποιος. Όχι η σκιά ως φυσικό φαινόμενο, αλλά ως όχημα της θείας Χάρης.
Εκεί όμως που χρειάζεται προσοχή, είναι όταν μπαίνει στη μέση το ανθρώπινο άγχος. Το να προλάβεις να περάσεις από 3 ή και 7 Επιταφίους, σαν να μαζεύεις «πόντους πίστης», δεν είναι ευλάβεια — είναι θρησκοληψία. Η ευλάβεια δεν μετριέται με αριθμούς, αλλά με το πόσο αληθινά αφήνεσαι στο χέρι του Θεού.
Στην τελική, δεν είναι οι πράξεις που σώζουν, αλλά η καρδιά πίσω από αυτές.
