Μια δημοσκόπηση αρκεί, μερικές φορές, για να ταράξει ολόκληρο το πολιτικό τοπίο. Η νέα μέτρηση που δείχνει τον Νίκο Ανδρουλάκη να βυθίζεται κάτω από το βάρος μιας αρνητικής αξιολόγησης άνω του 70% δεν είναι απλώς ένα νούμερο. Είναι η υπενθύμιση πως η πολιτική φθορά δεν κάνει θόρυβο – μέχρι τη στιγμή που γίνεται βροντή.
Κι εκεί, ανάμεσα στα χαμηλά ποσοστά και τις σιωπηλές δυσαρέσκειες, αρχίζει να ακούγεται ένα γνώριμο όνομα. Ο Αλέξης Τσίπρας, μακριά πλέον από τα επίσημα κομματικά του γραφεία, φαίνεται να επανέρχεται όχι μέσα από δηλώσεις, αλλά μέσα από τα ίδια τα συμφέροντα που, όπως καταγγέλλεται, τον «προωθούν» ως πιθανό νέο αρχηγό του ΠΑΣΟΚ. Η ιδέα μοιάζει αδιανόητη, σχεδόν παράλογη — κι όμως, η πολιτική στην Ελλάδα έχει αποδείξει πολλές φορές ότι το αδύνατο είναι απλώς η πρόβα για το επόμενο σκηνικό.
Το βίντεο που κυκλοφόρησε και συνοδεύει τη δημοσκόπηση δεν αφήνει πολλά περιθώρια παρερμηνειών. Ο τρόπος που παρουσιάζεται ο Τσίπρας, σχεδόν σαν λύση ανάγκης για το κόμμα της Χαριλάου Τρικούπη, δείχνει μια νέα φάση στη σύγκρουση των μηχανισμών εξουσίας. Όταν ένας αρχηγός, όπως ο Ανδρουλάκης, χάνει τον έλεγχο της δημόσιας εικόνας του, το παιχνίδι δεν παίζεται πια στα συνέδρια, αλλά στα παρασκήνια.
Το ερώτημα δεν είναι αν μπορεί να συμβεί. Το ερώτημα είναι ποιος το θέλει πραγματικά. Γιατί πίσω από κάθε δημοσκόπηση κρύβεται ένα μήνυμα που δεν διαβάζεται με νούμερα αλλά με προθέσεις. Και το μήνυμα αυτής της φοράς μοιάζει σαφές. Το ΠΑΣΟΚ δεν παλεύει μόνο για ποσοστά, αλλά για ταυτότητα. Και το όνομα του Τσίπρα αιωρείται πάνω από αυτό το κενό, σαν υπόσχεση ή σαν απειλή.
