Σοκ και βαθιά θλίψη έχει προκαλέσει ο ξαφνικός θάνατος ενός 10χρονου κοριτσιού στον Ασπρόπυργο, το οποίο κατέρρευσε ξαφνικά στο προαύλιο του σχολείου της, την ώρα του διαλείμματος. Ένα παιδί που πριν λίγα λεπτά γελούσε, έπαιζε με τους συμμαθητές του, βρέθηκε στο έδαφος χωρίς αισθήσεις. Κι ενώ οι φωνές των παιδιών πάγωσαν, η κοινωνία παγώνει μαζί τους — γιατί δεν είναι δυνατόν, το 2025, ένα παιδί να χάνεται μέσα σε σχολείο χωρίς κανείς να μπορεί να του σώσει τη ζωή.

Κατέρρευσε μπροστά στα μάτια συμμαθητών και εκπαιδευτικών
Το κορίτσι, σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, περπατούσε στο γήπεδο του σχολείου όταν ξαφνικά κατέρρευσε. Ο καθηγητής Φυσικής Αγωγής έτρεξε αμέσως κοντά της και ειδοποίησε τον σχολικό νοσηλευτή. Εκείνος προσπάθησε με ΚΑΡΠΑ να την επαναφέρει, δίνοντας μάχη δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο. Το ΕΚΑΒ έφτασε και τη μετέφερε στο Θριάσιο Νοσοκομείο, αν και δεν εφημέρευε. Παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των γιατρών, η μικρή δεν τα κατάφερε. Ένα παιδί δέκα ετών, σε σχολείο, χάθηκε μέσα σε λίγα λεπτά. Και κανείς δεν μπορεί να το χωρέσει αυτό στο μυαλό του.

Προανάκριση και ερωτήματα που καίνε
Ο καθηγητής Φυσικής Αγωγής προσήχθη στο Αστυνομικό Τμήμα Ασπροπύργου για κατάθεση, ενώ διερευνάται αν υπήρχε προϋπάρχον πρόβλημα υγείας ή αν πρόκειται για αιφνίδιο καρδιολογικό επεισόδιο. Η ιατροδικαστική υπηρεσία έχει αναλάβει να ρίξει φως στα αίτια, αλλά η κοινωνία δεν αντέχει άλλο να περιμένει «απαντήσεις». Πόσα ακόμα περιστατικά πρέπει να συμβούν για να διασφαλιστεί πως κάθε σχολείο έχει πραγματικά εξοπλισμένο χώρο πρώτων βοηθειών; Γιατί να πηγαίνει ένα παιδί σχολείο και να μη γυρνάει ποτέ σπίτι του;
Θλίψη, θυμός και ανάγκη για ευθύνη
Η τοπική κοινωνία του Ασπροπύργου έχει βυθιστεί στη θλίψη. Οι συμμαθητές της μικρής είναι σε σοκ, όπως και οι δάσκαλοι που είδαν τη ζωή να χάνεται μπροστά στα μάτια τους. Ψυχολόγοι έχουν ήδη κινητοποιηθεί για να στηρίξουν τα παιδιά και το προσωπικό του σχολείου, όμως καμία ψυχολογική υποστήριξη δεν μπορεί να γιατρέψει το κενό.
Η απώλεια ενός παιδιού σε έναν χώρο που συμβολίζει τη γνώση, την ασφάλεια και την ελπίδα, είναι ένα χτύπημα που δεν πρέπει να περάσει σιωπηλά. Οι Αρχές οφείλουν να δώσουν ξεκάθαρες απαντήσεις. Να μην αφήσουν τη θλίψη να καλυφθεί με τη συνήθη σιωπή και τη γραφειοκρατία. Γιατί σε κάθε τέτοιο περιστατικό, δεν χάνεται μόνο μια ζωή — χάνεται η εμπιστοσύνη μας σε ένα σύστημα που δείχνει να μη λειτουργεί όταν έχει πραγματικά σημασία.

