Κάθε ιστορία έχει μια στιγμή που τη χωρίζει στα δύο. Για το «Να μ’ αγαπάς», αυτή η στιγμή έρχεται με την αποκάλυψη του Άγγελου. Μια αλήθεια που δεν φωτίζει απλώς το παρελθόν, αλλά το ανατινάζει. Οι Καλλιγά μένουν εμβρόντητοι, ο Ορφέας βλέπει μπροστά του το πρόσωπο που νόμιζε πως ήξερε και το σπίτι γεμίζει με έναν αέρα που μυρίζει φόβο, λύτρωση και τιμωρία μαζί.
Η Άννα, χαμένη μέσα στο αρχοντικό, ψάχνει απεγνωσμένα για βοήθεια, ενώ η Σοφία δοκιμάζει το πικρό ποτήρι που της προσφέρει ο Άγγελος – ένα ποτήρι που δεν πίνεται χωρίς συνέπειες. Κάθε πρόσωπο μοιάζει να κρατά ένα μικρό κομμάτι του μυστικού, μα κανείς δεν ξέρει ποιο είναι το τελευταίο που θα τα ενώσει όλα.
Ο Χάρης βλέπει την ανησυχία της Κατερίνας σαν ευκαιρία και κινείται με τη σιωπηλή ψυχραιμία κάποιου που ξέρει πώς να περιμένει. Η Φωτεινή όμως αρχίζει να καταλαβαίνει πως κάτι πολύ βαθύτερο κρύβεται πίσω από την απουσία του Λευτέρη, ενώ η κυρα-Λένη, με τη γνώριμη γλυκύτητα της εμπειρίας, προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες που ήδη τρίζουν.
Και τότε έρχεται η Ζωή. Μπροστά στη Νικαίτη, αναγκάζεται να αντικρίσει εκείνη τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού της που δεν ήθελε να ξαναδεί. Η σύγκρουση τους δεν είναι απλώς συναισθηματική. Είναι αναπόφευκτη. Και ο Ευριπίδης στέκεται, ίσως για πρώτη φορά, αληθινά δίπλα της – σαν ασπίδα απέναντι στο νέο κύμα που σηκώνει ο Θεόφιλος.
Μέσα σε όλα αυτά, ένα λάθος του Άγγελου αρκεί για να ταράξει τη Φωτεινή. Ένα μικρό, φαινομενικά ασήμαντο βήμα που όμως ανοίγει τον δρόμο για τον αμείλικτο πόλεμο που υπόσχεται. Απόψε, στο «Να μ’ αγαπάς», η αγάπη δεν είναι πια υπόσχεση. Είναι πεδίο μάχης.
