Στη σειρά «Μία νύχτα μόνο», η αρρώστια της Άσπας δεν είναι απλώς μια πλοκή. Είναι το σημείο που όλα όσα είχαν νόημα μέχρι τώρα καταρρέουν. Για χρόνια έζησε με την ψευδαίσθηση της σταθερότητας, μέσα σε έναν γάμο που έμοιαζε άρτιος απ’ έξω αλλά σάπιζε μέσα του. Όταν μαθαίνει ότι ο άντρας της περιμένει παιδί από την ερωμένη του, ο κόσμος της παύει να έχει σχήμα. Και τότε έρχεται η διάγνωση. Καρκίνος της μήτρας. Οι γιατροί μιλούν ψύχραιμα, εκείνη όμως ακούει μόνο ένα πράγμα – πως δεν θα μπορέσει ποτέ ξανά να γεννήσει.
Η ασθένεια λειτουργεί σαν καθρέφτης. Η Άσπα βλέπει μέσα της όχι μόνο το σώμα που την προδίδει, αλλά και τη γυναίκα που ξόδεψε τη ζωή της υπηρετώντας την εικόνα μιας τέλειας οικογένειας. Το γεγονός ότι ο «διάδοχος» του Νταγιάννου θα γεννηθεί από μια άλλη γυναίκα δεν είναι απλώς ζήλια. Είναι η οριστική συνειδητοποίηση πως ποτέ δεν είχε θέση σ’ αυτόν τον κόσμο, πέρα από το καθήκον. Κι αυτό την αρρωσταίνει περισσότερο από τον ίδιο τον καρκίνο.
Ο Σάββας, η Μίνα και το βάρος της ευθύνης
Όταν η Άσπα επιστρέφει από το νοσοκομείο, η ζωή γύρω της μοιάζει να συνεχίζεται. Μόνο που κάτι έχει αλλάξει. Ο Σάββας βρίσκεται ξανά στο πλευρό της. Η φλόγα που κάποτε έσβησε από τη ρουτίνα του γάμου αναβοσβήνει, αυτή τη φορά μέσα από την ευθύνη και όχι τον έρωτα. Ο τρόπος που τη φροντίζει θυμίζει άνθρωπο που ξέρει ότι δεν μπορεί να τη σώσει, αλλά προσπαθεί να λυτρωθεί μέσα από την παρουσία του.
Η Μίνα, αντίθετα, βρίσκεται στην άκρη. Το πάθος που τη συνέδεε με τον Σάββα χάνει έδαφος κάτω από το βάρος της ασθένειας. Οι επιλογές της στενεύουν, οι απειλές γύρω της πληθαίνουν, κι εκείνος απομακρύνεται – όχι από θυμό, αλλά από ενοχή. Κανείς όμως δεν βγαίνει καθαρός από αυτό το τρίγωνο. Όλοι πληρώνουν κάτι. Άλλος με το σώμα, άλλος με τη συνείδηση.
Μία νύχτα μόνο, μα το σκοτάδι κρατάει περισσότερο
Η σειρά αποδεικνύει για άλλη μια φορά πως η πραγματική δραματουργία δεν χρειάζεται εντυπωσιασμούς. Η Άσπα δεν φωνάζει, δεν θρηνεί. Σιωπά. Κι αυτή η σιωπή είναι πιο σπαρακτική από κάθε κραυγή. Οι σκηνές της με τον Σάββα δεν είναι σκηνές έρωτα, αλλά αποχαιρετισμού. Το σώμα της σβήνει, αλλά το βλέμμα της αποκτά βάθος που δεν είχε ποτέ.
Το «Μία νύχτα μόνο» δεν χαρίζει λύτρωση. Τελειώνει με μισόλογα, με εκκρεμότητες, με ενοχές που δεν προλαβαίνουν να ειπωθούν. Όπως στη ζωή. Γιατί η ασθένεια δεν είναι πάντα τιμωρία. Είναι, καμιά φορά, το μόνο πράγμα που μας αναγκάζει να δούμε την αλήθεια – όσο κι αν πονάει.
