Υπάρχουν στιγμές στις σειρές που δεν είναι απλώς δραματικές, είναι σχεδόν εξομολογητικές. Στιγμές που οι ήρωες σταματούν να υποκρίνονται και επιλέγουν, για πρώτη φορά, τον εαυτό τους. Αυτό συμβαίνει στα επόμενα επεισόδια της σειράς του MEGA, «Μια Νύχτα Μόνο», εκεί όπου ο Σάββας αποφασίζει να βάλει τέλος σε ένα μαρτύριο χρόνων. Οι μάσκες πέφτουν οριστικά και ο απαγορευμένος έρωτας με τη Μίνα φτάνει στο σημείο χωρίς επιστροφή.
Για μήνες, ο Σάββας προσπαθούσε να συμβιβάσει το καθήκον με το συναίσθημα, την οικογενειακή του υποχρέωση με τη δική του αλήθεια. Όμως, η καρδιά δεν είναι υπάκουη. Όταν μαθαίνει πως η Μίνα περιμένει το παιδί του, όλα μέσα του αλλάζουν. Η αποκάλυψη ότι θα γίνει πατέρας ενός αγοριού, και η απόφασή του να το ονομάσει Λεωνίδα προς τιμήν του νεκρού του αδελφού, δεν είναι απλώς συγκινητική είναι λύτρωση. Γιατί μέσα σ’ εκείνη τη ζωή που έρχεται, ο Σάββας βλέπει μια ευκαιρία να ξαναγεννηθεί κι ο ίδιος.
Η κρίση που φέρνει τη ρήξη
Όμως η μοίρα δεν χαρίζεται σε κανέναν. Μια ξαφνική αδιαθεσία στέλνει τη Μίνα στο νοσοκομείο και η Ζέτα, με τη γνωστή της παρορμητικότητα, καλεί τον Σάββα χωρίς να υπολογίσει το κόστος. Η Άσπα εξοργίζεται, η Μαρίκα προσπαθεί να τον κρατήσει κοντά στην οικογένεια, αλλά ο Σάββας έχει ήδη πάρει την απόφαση. Φεύγει. Όχι γιατί δεν αγαπά τα παιδιά του, αλλά γιατί δεν αντέχει άλλο να ζει σε μια ζωή που δεν του ανήκει.
Η επιστροφή του στην έπαυλη μετατρέπεται σε έκρηξη. Ο Πέτρος Νταγιάννος, για χρόνια σύμβολο εξουσίας και φόβου, τον αντιμετωπίζει για πρώτη φορά σαν άντρα κι όχι σαν γιο. Η σύγκρουσή τους είναι σπαρακτική. Ο Σάββας, με φωνή που τρέμει, του λέει ό,τι έκρυβε μέσα του χρόνια:
«Πατέρα, είμαι δυστυχισμένος. Δεν τον θέλω αυτόν τον γάμο. Θέλω μόνο με τη Μίνα να είμαι, είναι η γυναίκα που αγαπώ».
Και τότε συμβαίνει κάτι που κανείς δεν περίμενε. Ο σκληρός Νταγιάννος λυγίζει. Η γνώση πως θα αποκτήσει εγγόνι, πως η γραμμή του αίματος συνεχίζεται μέσα από τον έρωτα που προσπάθησε να καταπνίξει, τον κάνει να σωπάσει. Για πρώτη φορά, δίνει την ευχή του.
Η πιο αληθινή έξοδος
Ο Σάββας βγάζει τη βέρα του, μαζεύει τα πράγματά του και αποχαιρετά την έπαυλη. Δεν φεύγει με θυμό, αλλά με εκείνη τη βαθιά, σχεδόν ήσυχη αποφασιστικότητα που έχει κάποιος όταν ξέρει πως δεν έχει τίποτα άλλο να χάσει. Ο άντρας που κάποτε ζούσε μέσα στα «πρέπει» και τις σκιές, περνά την πόρτα προς το φως. Κι αυτή η στιγμή, περισσότερο από κάθε άλλη, μοιάζει με δικαίωση.
Η Μίνα, κουρασμένη αλλά δυνατή, τον περιμένει. Κι ο μικρός Λεωνίδας, ακόμη αγέννητος, κουβαλά ήδη τη σιωπηλή υπόσχεση πως το μέλλον αυτής της οικογένειας δεν θα χτιστεί πάνω σε ψέματα.
