Υπάρχουν επεισόδια που δεν βλέπονται απλώς, αλλά χαράσσονται στη μνήμη. Το αποψινό, το 50ό επεισόδιο του «Άγιος Έρωτας», είναι ένα τέτοιο. Ο φονικός σεισμός που πλήττει τη Στέρνα δεν είναι μόνο μια φυσική καταστροφή – είναι η στιγμή που τα πάντα, άνθρωποι και μυστικά, θάβονται κάτω από το βάρος της μοίρας. Κάθε χαρακτήρας βρίσκεται μπροστά σε ένα τέλος που μοιάζει αναπόφευκτο. Κι εκεί, μέσα στο χάος, γεννιούνται ταυτόχρονα ο θάνατος και η ελπίδα.
Η Χλόη μαθαίνει πως η Πετρούλα δεν τα κατάφερε. Το νέο τη διαλύει, αλλά δεν έχει χρόνο για θρήνο – τρέχει πίσω στον πατέρα Νικόλαο, γιατί κάπου μέσα της ξέρει πως κάτι πολύ πιο μεγάλο έρχεται. Στο μεταξύ, ο Κλεάνθης οδηγεί τον Γιάννο, την Πόπη και τη μικρή Ελευθερία πίσω στη Στέρνα, αποφασισμένος να τους παραδώσει στη χωροφυλακή. Είναι η τελευταία του πράξη πίστης στο νόμο, λίγο πριν ο κόσμος γύρω του πάψει να έχει νόημα.
Όταν η ζωή και ο θάνατος συναντιούνται
Στη φυλακή, η Ρίτα σπαράζει από τους πόνους της γέννας και οι δεσμοφύλακες στέκουν άπραγοι. Η Χριστίνα, χωρίς να το σκεφτεί, κάνει το αδιανόητο: αναλαμβάνει η ίδια να τη βοηθήσει. Δεν υπάρχει γιατρός, δεν υπάρχει χρόνος. Υπάρχει μόνο το ένστικτο. Και η στιγμή αυτή, μέσα στη φρίκη, μοιάζει με θαύμα – η γέννα συμβολίζει την αναγέννηση μέσα από τα ερείπια. Την ίδια στιγμή, ο Νικηφόρος μαθαίνει για τον θάνατο της Νότας και τρέχει στο νοσοκομείο. Ο Λούης έχει συνέλθει και αποφασίζει να μιλήσει. Μόνο που ο χρόνος τελειώνει.
Και τότε… η γη σείεται. Κυριολεκτικά. Ο σεισμός που χτυπά τη Στέρνα είναι ανελέητος. Οι δρόμοι ανοίγουν, τα σπίτια γκρεμίζονται, το ξενοδοχείο καταρρέει. Οι άνθρωποι τρέχουν πανικόβλητοι. Η εκκλησία, που για τόσους ήταν καταφύγιο, γίνεται τώρα πεδίο μάχης ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο. Ο πατέρας Νικόλαος και η Χλόη συναντούν τη μικρή Ελευθερία, μα η μοίρα δεν τους αφήνει να χαρούν για πολύ. Ένα βουητό, μια κραυγή, κι ύστερα… σιωπή.
Η Στέρνα αλλάζει για πάντα
Το φινάλε της μισής σεζόν αφήνει πίσω του στάχτες και σκόνη. Κανείς δεν γνωρίζει ποιος θα επιβιώσει και ποιος θα μείνει θαμμένος κάτω από τα συντρίμμια. Όμως μέσα στο σκοτάδι, υπάρχει μια αίσθηση πως τίποτα δεν πήγε χαμένο. Γιατί κάθε απώλεια έρχεται να θυμίσει πως ακόμη και μέσα στο τέλος, υπάρχει φως.
Ο Άγιος Έρωτας δεν είναι πια μια ιστορία για πάθη και μυστικά· είναι μια σειρά για το πώς η ζωή επιμένει – ακόμα κι όταν όλα γύρω της γκρεμίζονται.
