Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος – μια μορφή που άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα στην ψυχή του ελληνικού λαού και στη σύγχρονη εκκλησιαστική ιστορία. Με αφορμή τη σημερινή εορτή του Τιμίου Σταυρού, επανέρχεται στο φως ένα συγκλονιστικό περιστατικό που συνδέεται με τον μακαριστό προκαθήμενο της Εκκλησίας της Ελλάδος, μέσα από την αφήγηση του π. Δημήτρη, ιερέα των Αγίων Ισιδώρων Λυκαβηττού.
Όπως αποκάλυψε στο ekklisiaonline.gr, ο π. Δημήτρης μίλησε για τη μέρα που ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος έπιασε στα χέρια του τον Τίμιο Σταυρό. «Παιδί μου, έχεις την ευχή και την ευλογία μου να κρατήσεις τον Σταυρό, ο οποίος βλέπω ότι έχει χάρισμα», του είπε συγκινημένος ο Χριστόδουλος, πριν προσευχηθεί σιωπηλά για αρκετά λεπτά. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα και τότε, όπως περιγράφεται, η ατμόσφαιρα πλημμύρισε από ευωδία, ένα πνευματικό σημείο που όλοι οι παριστάμενοι ένιωσαν βαθιά.
Η στιγμή που ο Σταυρός ευωδίασε στο γραφείο του Χριστόδουλου
«Και μου λέει: έτσι ευωδιάζει παιδί μου; Όχι, Μακαριώτατε, τώρα που ήρθε ο Σταυρός σε εσάς, έτσι ευωδιάζει», απάντησε ο π. Δημήτρης. Ήταν μια στιγμή που, όπως αναφέρεται, ο Τίμιος Σταυρός έλουσε ολόκληρο το γραφείο του μακαριστού Αρχιεπισκόπου με μια υπερκόσμια ευωδία, ενώ ο ίδιος ο Χριστόδουλος ένιωσε το θαύμα με βαθιά ταπείνωση. «Να τον έχεις πάντοτε φυλαχτό κοντά σου και με την ευχή μου να κάνεις το έργο που σου ανέθεσε ο Θεός», του είπε.
Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, όπως θυμάται ο ιερέας, τον προειδοποίησε να προσέχει τις συκοφαντίες των ανθρώπων, να σταθεί όρθιος στις πνευματικές Θερμοπύλες και να συνεχίσει το έργο του Θεού στον λόφο του Λυκαβηττού. Προφητικά, είχε πει ότι ο χώρος των Αγίων Ισιδώρων θα λάμψει, ότι θα γίνει μια μεγάλη εκκλησία – και τα λόγια του, όπως φαίνεται σήμερα, βγήκαν αληθινά.
Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος – Η προφητεία που επαληθεύτηκε στον Λυκαβηττό
Η ιστορία αυτή δεν είναι απλώς μια συγκινητική ανάμνηση, αλλά μια πνευματική υπενθύμιση για τη δύναμη της πίστης και τη χάρη που μεταδίδεται μέσα από τους ανθρώπους του Θεού. Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος παραμένει μια μορφή φωτεινή, όχι μόνο για την Εκκλησία αλλά και για τον λαό, γιατί κατάφερε να συνδέσει το ιερό με το ανθρώπινο, το πνευματικό με το καθημερινό. Η ευωδία εκείνης της στιγμής μοιάζει να μην έχει σβήσει ποτέ – σαν μια υπόσχεση που ταξιδεύει μέσα στον χρόνο.
