Ο Ολυμπιακός στο μπάσκετ βρίσκεται σε μια από τις πιο βαθιές αγωνιστικές κρίσεις της τελευταίας δεκαετίας. Η ήττα από τη Βαλένθια ήταν απλώς το αποκορύφωμα μιας πορείας που εδώ και καιρό δείχνει να πηγαίνει προς τα πίσω. Οι αποδοκιμασίες του κόσμου στο ΣΕΦ, τόσο προς τους παίκτες όσο και προς τον Γιώργο Μπαρτζώκα, ήταν η πιο ηχηρή ένδειξη πως το πρόβλημα έχει ξεπεράσει τα όρια της υπομονής. Κι όπως λέει η γνωστή φράση, το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι.
Όταν το χρήμα δεν φέρνει επιτυχία
Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Το φετινό μπάτζετ των 25 εκατ. ευρώ σε μισθούς και σχεδόν 40 εκατ. συνολικά με φόρους και έξοδα είναι από τα μεγαλύτερα στην ιστορία του συλλόγου. Παρ’ όλα αυτά, τα έσοδα παραμένουν πενιχρά και η εικόνα της ομάδας στο παρκέ δεν αντανακλά το μέγεθος της επένδυσης. Πώς γίνεται λοιπόν δύο άνθρωποι που έχουν ρίξει τόσο χρήμα, όπως οι αδερφοί Αγγελόπουλοι, να μένουν εκτός κριτικής;
Η αλήθεια είναι πως οι Αγγελόπουλοι υπήρξαν πάντα η εγγύηση της σταθερότητας του Ολυμπιακού. Όμως το ζητούμενο δεν είναι μόνο η οικονομική επάρκεια. Είναι και η διοικητική καθοδήγηση, η λήψη στρατηγικών αποφάσεων που θα φέρουν το club ξανά στην κορυφή της Euroleague. Αυτή η έλλειψη οράματος και παρέμβασης έχει κοστίσει. Και κοστίζει ακριβά.
Η τυφλή εμπιστοσύνη στον Μπαρτζώκα και το αδιέξοδο του μοντέλου
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας έχτισε έναν Ολυμπιακό με ταυτότητα, οργάνωση και ευρωπαϊκή αξιοπιστία. Κέρδισε το σεβασμό όλων και έδωσε ξανά αίγλη στο όνομα της ομάδας. Όμως, η τυφλή εμπιστοσύνη που του δείχνουν οι Αγγελόπουλοι έχει μετατραπεί σε αυτοπαγίδευση.
Η απόφαση να τον στηρίξουν απόλυτα στη σύγκρουση με τον Κώστα Σλούκα αποδείχθηκε καθοριστική. Ένα ελληνικό κεφάλαιο με ηγετική αύρα χάθηκε, και μαζί του χάθηκε και η ισορροπία στο ρόστερ. Ο διάδοχος του Σλούκα δεν βρέθηκε ποτέ, γιατί τέτοιοι παίκτες δεν υπάρχουν εύκολα στην αγορά. Έκτοτε, ο προγραμματισμός θυμίζει περισσότερο πειραματισμό χωρίς κατεύθυνση: Βεζένκοφ εκτός, Σίκμα εντός, Μπραζντέικις αντί περιφερειακού, Λι και Χολ με “σπασμένα” συμβόλαια, και στο τέλος, ο Νιλικίνα, μια επιλογή που δεν έδεσε ποτέ με το υπόλοιπο ρόστερ.
Όταν το μοντέλο φτάνει στα όριά του
Οι φίλαθλοι δεν είναι αφελείς. Βλέπουν πως η ομάδα έχει χάσει τη σπίθα, πως το πάθος έχει αντικατασταθεί από μια παράξενη στασιμότητα. Ο Ολυμπιακός ξόδεψε, επένδυσε, προσπάθησε, αλλά πλέον μοιάζει να μην εξελίσσεται. Και σε τέτοιες στιγμές, η ηγεσία καλείται να πάρει αποφάσεις – δύσκολες, αλλά αναγκαίες.
Ο Ολυμπιακός του Μπαρτζώκα έχει χάσει το Ελληνικό στοιχείο, αφού για ακόμα μια χρονιά προπονητής και διοίκηση επέλεξαν να επενδύσουν σε αμφιβόλου ποιότητας παίκτες παρά να κινηθούν γρήγορα και μεθοδικά να αποκτήσουν τους παίκτες που χρειάζεται η ομάδα και περισσότερο απ’ όλους ο οργανισμός!
Η αδράνεια δεν μπορεί να αποτελεί στρατηγική. Ούτε η εμμονή σε ένα μοντέλο που πια δεν αποδίδει. Οι Αγγελόπουλοι καλούνται να επαναπροσδιορίσουν το πλάνο, να θέσουν νέα όρια και στόχους, να κάνουν αυτό που πάντα έκαναν καλύτερα από όλους, να πάρουν την ομάδα πάνω τους.
Ο Ολυμπιακός δεν χρειάζεται απλώς λεφτά. Χρειάζεται κατεύθυνση, διορατικότητα και αυτοκριτική. Γιατί, όπως φαίνεται, το πρόβλημα δεν είναι τα πρόσωπα — είναι η νοοτροπία.
