Υπάρχουν ιστορίες που δεν χρειάζονται κραυγές για να συγκλονίσουν. Η φωτιά, η μοναξιά της γυναίκας και ο ήχος του ποτού που στάζει στο ποτήρι προμηνύουν το τέλος. Μετά την εορταστική ανάπαυλα, το «Μια νύχτα μόνο» επιστρέφει πιο σκληρό και πιο αληθινό από ποτέ. Η Ελένη, κουρασμένη από τη ζωή και προδομένη από την αγάπη, φτάνει στο σημείο μηδέν.
Η άρνηση του Σταύρου να επιστρέψει κοντά της, οι σιωπές που έγιναν τοίχοι, και η ψυχική της φθορά τη σπρώχνουν στην αυτοκαταστροφή. Η Ανέζα την αρπάζει απεγνωσμένα για να τη σώσει. Η Ελένη όμως βυθίζεται ήδη σε έναν κόσμο που καίει αργά, όπως το κερί που λίγο αργότερα ανάβει μόνη της στο σκοτεινό διαμέρισμα. Το αλκοόλ έχει γίνει το μοναδικό της καταφύγιο. Μια ψευδαίσθηση γαλήνης που αυτή τη φορά θα γίνει η αφορμή για μια τραγωδία που θα σημαδέψει τη σειρά.
Η φωτιά έγινε καθρέφτης της ψυχής της
Ένα κερί αναμμένο, μια στιγμή απροσεξίας, και η μοίρα αποφασίζει να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Το κερί πέφτει και η φλόγα απλώνει τα δόντια της, καίγοντας το σπίτι. Η Ελένη ξυπνά μέσα στον καπνό, καθώς η αδράνεια και η ψυχική της εξάντληση προδίδουν το κορμί της. Κάθε της κίνηση είναι μια κραυγή για ζωή, αλλά ταυτόχρονα μια εσωτερική αναμέτρηση με όσα τη βασάνισαν.
Η φωτιά δεν είναι απλώς το φόντο ενός τραγικού συμβάντος. Η εικόνα αποκαλύπτει την ψυχή της, καθώς εκείνη καίγεται αργά εδώ και καιρό. Όσο οι φλόγες τυλίγουν το δωμάτιο, η Ελένη αντιμετωπίζει κατάματα την ίδια της τη μοναξιά. Η σκηνή αυτή, είναι ίσως η πιο δυνατή της σειράς μέχρι σήμερα. Δεν μιλά μόνο για τον φόβο του θανάτου. Μιλά για την απόγνωση μιας γυναίκας που πάλεψε πολύ και κάηκε μέσα στην ίδια της τη σιωπή.
Η Ανέζα φτάνει πολύ αργά. Το βλέμμα της πάνω στο φλεγόμενο διαμέρισμα είναι το βλέμμα μιας φίλης που δεν πρόλαβε να σώσει. Κι έτσι, το «Μια νύχτα μόνο» αφήνει πίσω του το πρώτο του πραγματικό σοκ. Όσοι το παρακολουθούνε, δεν θα ξεχάσουνε εύκολα αυτή τη στιγμή.
