Η ΑΕΚ έζησε μια από εκείνες τις βραδιές που δεν τελειώνουν στο τελευταίο σφύριγμα. Δύο γκολ στις καθυστερήσεις, στην OPAP Arena, απέναντι στην Κραϊόβα, και μια πρόκριση που γράφτηκε όχι απλώς στα στατιστικά, αλλά στο συναίσθημα. Ήταν από εκείνα τα παιχνίδια που θυμίζουν γιατί το ποδόσφαιρο είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα σκορ. Ήταν λύτρωση, έκρηξη, δικαίωση. Ήταν μια Ελλάδα που χαμογελά μέσα από τα μάτια της ΑΕΚ.
Κι όμως, κάπου ανάμεσα στους πανηγυρισμούς, επέστρεψε το γνώριμο ελληνικό παράδοξο. Οι ίδιοι που κάποτε ειρωνεύονταν την κατάκτηση του Conference League από τον Ολυμπιακό, μιλώντας για “Intertoto Cup” και “δευτερεύουσες διοργανώσεις”, τώρα πανηγυρίζουν με πάθος την πρόκριση της ΑΕΚ στους «16» της ίδιας διοργάνωσης. Το ποδόσφαιρο έχει μνήμη, αλλά η οπαδική αλήθεια συχνά επιλέγει αμνησία.
Η αλήθεια είναι πως όποια ελληνική ομάδα φτάνει μακριά στην Ευρώπη, κουβαλά και το βάρος όλων μας. Η ΑΕΚ, ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΟΚ, ο Παναθηναϊκός — δεν παίζουν απλώς για το σήμα στο στήθος, αλλά για τη χώρα που διψά για διεθνή παρουσία. Για το ελληνικό ποδόσφαιρο που παλεύει να σταθεί ξανά με σεβασμό στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Και κάθε πρόκριση, κάθε νίκη, είναι ένα μικρό κομμάτι αυτής της επαναφοράς.
Ας το πούμε καθαρά. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να υποτιμάμε ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Δεν είμαστε Αγγλία, ούτε Ισπανία, να βαριόμαστε με τα “δευτερεύοντα κύπελλα”. Για εμάς, κάθε ευρωπαϊκό βράδυ είναι ένα κεφάλαιο ιστορίας. Και αν ο Ολυμπιακός έγραψε ένα, τώρα η ΑΕΚ γράφει το επόμενο. Αυτό το συνέχες της προσπάθειας, αυτή η αλληλουχία επιτυχιών, είναι που χτίζει ξανά τη χαμένη μας ποδοσφαιρική αξιοπιστία.
Η χαρά, λοιπόν, δεν έχει χρώμα. Έχει σημαία. Και όσο κι αν οι οπαδικές γραμμές μας χωρίζουν τα Σαββατοκύριακα, οι ευρωπαϊκές νύχτες μας θυμίζουν κάτι βαθύτερο. Ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο χρειάζεται νίκες, όχι ειρωνεία.
