Στον «Άγιο έρωτα», η Χριστίνα δεν είναι πια η γυναίκα που γνωρίσαμε στην αρχή. Δεν είναι η παρορμητική, η αδίστακτη, η αποφασισμένη να κρύψει τις αλήθειες κάτω από τη σιωπή. Είναι μια γυναίκα που κουβαλά το βάρος των επιλογών της και στέκεται μπροστά στην πιο δύσκολη απόφαση της ζωής της. Όχι αν θα σκοτώσει, όχι αν θα σωπάσει — αλλά αν θα φύγει.
Ο σεισμός ισοπεδώνει τα πάντα γύρω της. Τοίχοι γκρεμίζονται, σειρήνες ουρλιάζουν, κρατούμενες τρέχουν να σωθούν. Οι φύλακες εξαφανισμένοι, το χάος απόλυτο. Κι όμως, η Χριστίνα μένει ακίνητη. Η πόρτα της φυλακής της είναι ανοιχτή, αλλά εκείνη δεν τη διαβαίνει. Γιατί; Γιατί αυτή τη φορά δεν θέλει να σωθεί με τον εύκολο τρόπο. Θέλει να σωθεί με τον σωστό.
Η στιγμή που το θάρρος νικά την ενοχή
Όταν καταλαβαίνει πως η διευθύντρια των φυλακών έχει εγκλωβιστεί στα χαλάσματα, δεν διστάζει. Η γυναίκα που την καταδίωκε, που την ταπείνωνε, τώρα χρειάζεται βοήθεια. Και η Χριστίνα τη δίνει, χωρίς να σκεφτεί τίποτα άλλο. Δεν είναι πια κρατούμενη. Είναι άνθρωπος. Το αίμα, η σκόνη και ο φόβος της δίνουν πίσω κάτι που είχε χάσει: την αξιοπρέπειά της.
Εκείνη τη στιγμή, ο σεισμός δεν καταστρέφει τη ζωή της — τη λυτρώνει. Γιατί της θυμίζει πως η ελευθερία δεν είναι να περάσεις τα κάγκελα, αλλά να κοιτάξεις τον εαυτό σου χωρίς να ντρέπεσαι.
Η ελπίδα που γεννιέται μέσα στα ερείπια
Μετά τον όλεθρο, η Στέρνα μετράει πληγές. Ο Κλεάνθης, η Πόπη και ο Γιάννος χάνονται, κι οι δρόμοι γεμίζουν σιωπές. Σαράντα μέρες μετά, ο κόσμος προσπαθεί να σταθεί ξανά στα πόδια του. Και κάπου εκεί, ο Ανδρέας Ιωάννου αρχίζει να βλέπει φως. Η στάση της Χριστίνας, η πράξη της μέσα στον σεισμό, του δίνουν την ευκαιρία να ξανανοίξει την υπόθεση. Να αποδείξει ότι δεν είναι εγκληματίας, αλλά άνθρωπος που έδρασε από φόβο, αγάπη και τύψεις.
Η Χριστίνα δεν ξέρει αν θα ζήσει ελεύθερη. Ξέρει όμως ότι, για πρώτη φορά, η ψυχή της δεν είναι φυλακισμένη. Κι αυτό, ίσως, να είναι η αρχή της πραγματικής λύτρωσης.
