Μερικές φορές η ευρωπαϊκή πολιτική μοιάζει με σκηνικό όπου όλοι παίζουν ρόλους που δεν έχουν πρόβες. Κι όμως, παρουσιάζονται σαν να ζούμε μια ιστορική στιγμή. Η αλήθεια είναι πιο απλή: πανηγυρίζουμε για κάτι που δεν υπάρχει – σαν θέατρο σκιών που παίζεται σε άδεια σκηνή.
Το πιο πρόσφατο επεισόδιο αυτού του «ευρωπαϊκού θεάτρου» έχει δύο πρωταγωνιστές. Ο Εμανουέλ Μακρόν ανακοίνωσε ότι πουλάει ένα νέο ευρωπαϊκό όπλο. Το πρόβλημα; Το όπλο δεν υπάρχει. Δεν έχει κατασκευαστεί, δεν έχει πρωτότυπο, δεν έχει ούτε πρώτη βίδα. Πρόκειται για ένα σχέδιο που βρίσκεται περισσότερο στη σφαίρα του… concept art.
Από την άλλη, ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι εμφανίζεται να το αγοράζει. Παρότι η Ουκρανία δεν έχει τα απαραίτητα χρήματα και η Ευρώπη βρίσκεται ξανά μπροστά στο δίλημμα να καλύψει το κόστος, η συμφωνία παρουσιάστηκε σαν τεράστια επιτυχία. Ένα επίτευγμα χωρίς προϊόν, χωρίς πληρωμή, χωρίς πρακτική εφαρμογή.
Κι όμως, το πραγματικό παράδοξο βρίσκεται αλλού, όλοι πανηγύρισαν. Μίλησαν για πρόοδο, για σταθερότητα, για ένα βήμα προς μια πιο ισχυρή Ευρώπη. Στην ουσία όμως, έχουμε μια συμφωνία που μοιάζει περισσότερο με πολιτικό σκετς παρά με αποφασιστική κίνηση εξωτερικής πολιτικής.
Το ζητούμενο είναι ένα: πόσο μπορεί η εικόνα να αντικαθιστά την πραγματικότητα; Πόσο συχνά το «φαίνεσθαι» παίρνει τη θέση της ουσίας; Και πόσο επικίνδυνο γίνεται όταν οι δηλώσεις αποκτούν μεγαλύτερη βαρύτητα από τα γεγονότα;
Σε μια Ευρώπη που θέλει να εμφανίζεται σταθερή και ενωμένη, τέτοιες κινήσεις αφήνουν την αίσθηση ότι κοιτάμε περισσότερο τον καθρέφτη παρά το πεδίο μπροστά μας. Η συζήτηση για τη σχέση επικοινωνίας και ουσίας στην ευρωπαϊκή πολιτική όχι μόνο συνεχίζεται… αλλά μάλλον γίνεται επιτακτικότερη από ποτέ.
Περιμένουμε τα σχόλιά σας 👇
