Μια από τις πιο δυνατές στιγμές της φετινής τηλεοπτικής σεζόν εξελίσσεται στο μεγάλο φινάλε της σειράς «Ο Τιμωρός» του Alpha. Το τέλος φέρνει μαζί του συναισθηματικές ανατροπές, εντάσεις που κορυφώνονται και μια σκηνή-ορόσημο που θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη των τηλεθεατών. Δύο γυναίκες, εγκλωβισμένες στα τραύματα του παρελθόντος, φτάνουν στο σημείο μηδέν – εκεί που τα λόγια τελειώνουν και μιλά η βία.
Η Ισαβέλλα κουβαλάει μια βαριά σκιά, θεωρεί ότι η Ναταλία ευθύνεται για τον θάνατο της μητέρας της. Η οργή, η ενοχή και το πένθος ενώνονται σε ένα εκρηκτικό μείγμα που την οδηγεί στα άκρα. Δεν ζητά πια εξηγήσεις· ζητά δικαίωση. Ή έστω, εκδίκηση.
Στην πιο έντονη σκηνή της σειράς, η Ισαβέλλα κρατά το όπλο στα χέρια της. Όλα παγώνουν. Η Ναταλία προσπαθεί να φύγει, όμως δεν τα καταφέρνει. Η σκανδάλη πατιέται. Η σφαίρα χτυπά τη Ναταλία – ευτυχώς όχι θανάσιμα. Ο Άντερς φτάνει την τελευταία στιγμή και της σώζει τη ζωή.
Μετά τον πυροβολισμό, τίποτα δεν είναι όπως πριν. Η Ναταλία χάνει τον έλεγχο. Δεν μπορεί να δώσει καθαρές απαντήσεις, δεν μπορεί να στηριχθεί ούτε στα ίδια της τα λόγια. Είναι φανερό πως η ψυχολογική της κατάρρευση είναι αναπόφευκτη.
Ο Ανδρέας σπεύδει να προστατεύσει την Ισαβέλλα, ίσως βλέποντας και ο ίδιος ότι εκείνη έχει περάσει το δικό της ψυχικό μαρτύριο. Όμως οι συνέπειες είναι αναπόφευκτες. Η αστυνομία καταφθάνει και τα γεγονότα παίρνουν τον δρόμο της δικαιοσύνης.
Η Μαρίνα, η Μάρφη και η Νικολίνα βρίσκονται στο σημείο της έντασης. Ό,τι είδαν, ό,τι άκουσαν, θα παίξει ρόλο στη συνέχεια. Μπορεί η πράξη της Ισαβέλλας να εξηγηθεί ως άμυνα ή μήπως πρόκειται για μια πράξη σχεδιασμένης εκδίκησης; Το ερώτημα είναι υπαρκτό και η απάντηση δεν είναι απλή.
Η σφαίρα αυτή δεν είναι απλώς μια στιγμή βίας. Είναι το τελικό σημείο ενός μακροχρόνιου κύκλου πόνου, προδοσίας και αναζήτησης λύτρωσης. Όμως, με τον κύκλο αυτό να κλείνει, ένας άλλος ανοίγει: αυτός των συνεπειών. Ποιος θα πληρώσει το τίμημα και ποιος θα μπορέσει να λυτρωθεί;
Το φινάλε του «Τιμωρού» δεν δίνει εύκολες απαντήσεις – αλλά μας θυμίζει ότι κάθε πράξη έχει κόστος. Και αυτό το κόστος, είτε λέγεται τύψεις, είτε λέγεται τιμωρία, είτε λέγεται συγχώρεση, το πληρώνει κανείς μέχρι τέλους.
