Πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε χτυπούν… και μετά πεθαίνεις
Το φρικτό τέλος του Πάολο και η σιωπή που σκοτώνει.
Η Ιταλία δεν είναι η μόνη χώρα που έμεινε άφωνη από τον χαμό του 14χρονου Πάολο Μέντικο. Είναι η ίδια κοινωνία που, όπως και πολλές άλλες, γνωρίζει, βλέπει, ακούει — και σωπαίνει. Ο Πάολο δεν αυτοκτόνησε απλώς. Τον έσπρωξαν. Με λόγια. Με βλέμματα. Με αδιαφορία.
Το μήνυμα που κανείς δεν θέλει να διαβάσει
Ο Πάολο, ένα παιδί με αγάπη για το ψάρεμα και το μπάσο, έστειλε το τελευταίο του μήνυμα σε αυτούς που τον χλεύαζαν καθημερινά:
«Στο σχολείο, κρατήστε μου μια θέση στην πρώτη σειρά».
Ήταν η ειρωνική του υπόκλιση πριν φύγει. Ήξερε ότι η θέση του στο σχολείο είχε πάψει να υπάρχει προ πολλού. Την είχαν καταλάβει οι φωνές, τα γέλια και οι προσβολές. Το “κοριτσάκι”, η “Πάολα”, όπως τον φώναζαν — ένας έφηβος που τόλμησε να είναι ο εαυτός του σε έναν κόσμο που τιμωρεί το διαφορετικό.
Μια κοινωνία που απέτυχε σε όλα τα επίπεδα
Η τραγική ειρωνεία; Η μητέρα του αποκάλυψε πως στην κηδεία του παιδιού της εμφανίστηκε μόνο ένας συμμαθητής. Ένας. Οι υπόλοιποι —οι ήρωες του πληκτρολογίου και της σιωπής— έμειναν μακριά. Οι δάσκαλοι που ήξεραν, που είχαν ειδοποιηθεί, που είχαν δει, δεν έκαναν τίποτα. Ή, ακόμη χειρότερα, “υπέθαλψαν το μπούλινγκ”, όπως είπε η ίδια η μητέρα.
Πόσα παιδιά πρέπει να χαθούν για να ξεκινήσουμε να μιλάμε; Πόσοι Πάολο πρέπει να φύγουν για να καταλάβουμε ότι η αδιαφορία είναι συνενοχή;
Το μπούλινγκ δεν είναι «παιδική κακία». Δεν είναι «ένα στάδιο». Είναι ψυχολογική βία. Είναι τρόμος. Είναι καταδίκη. Και όταν συνοδεύεται από ομοφοβικές επιθέσεις, η κατάσταση γίνεται ακόμη πιο σκοτεινή. Η κοινωνία του 2025 υποτίθεται ότι θα ήταν πιο ανεκτική, πιο προοδευτική, πιο ανθρώπινη. Και όμως, ένα παιδί 14 ετών αυτοκτονεί γιατί απλά δεν άντεξε άλλο.
Το πρόβλημα δεν είναι το σχολείο. Είναι το σύστημα. Είναι το πώς μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Είναι οι γονείς που γελούν όταν το παιδί τους κοροϊδεύει κάποιον άλλο. Είναι οι δάσκαλοι που κάνουν πως δεν βλέπουν. Είναι οι συμμαθητές που «απλά δεν ήξεραν τι να κάνουν». Είναι οι θεσμοί που δεν έχουν καμία πρόληψη ή στρατηγική για τον σχολικό εκφοβισμό. Είναι το κοινωνικό μας DNA που πρέπει επειγόντως να αλλάξει.
Ο Πάολο δεν είχε ανάγκη από άλλο σχολείο. Είχε ανάγκη από φωνές που θα τον υποστηρίξουν, όχι που θα τον κάνουν να σωπάσει.
