Είναι κάποιες φορές που αναζητώ τον προδότη σε μια παρέα κι εύκολα τον εντοπίζω.
Είναι το δικό μου παιχνίδι μυαλού που το έπαιζα από παιδί και δεν το ξέχασα ούτε μεγάλη.
Είναι η ερώτηση της μάνας μου που ως έμπορος ρωτούσε πάντα τον περαστικό ταξιδιώτη, τουρίστα από που είναι.
Πάντα λοιπόν για να μαθαίνω την αλήθεια του άλλου τον επιστρέφω στην οικογένεια του, στον τόπο του, στη ρίζα του. Υπάρχουν κάποιοι που όσο κι αν προσπάθησα να τους επιστρέψω δεν γύρισαν ούτε καν με το νου. Δεν άντεξαν να γυρίσουν στο χωριό τους, στο νησί τους, στα μάτια των συγχωριανών τους. Δεν άντεξαν…
Οι άνθρωποι αυτοί με μαθηματική ακρίβεια είναι οι πρώτοι που πρόδωσαν τον συνεργάτη τους, το φίλο τους, τη μάνα τους, τον πατέρα τους, τον αδελφό τους. Φοβήθηκαν μήπως γυρίσουν στα σκαλιά του σπιτιού τους και ξαναζήσουν το χθες.
Αλοίμονο σ´εκείνους που έφυγαν και ξέχασαν εκείνα τα σκαλιά που κάθησαν κάποτε και περίμεναν… Δεν θα καταφέρουν ποτέ να αγαπήσουν τον εαυτό τους και να ζήσουν χωρίς εφιάλτες, χωρίς εμμονές για το χθες. Μόνο αποδεχόμενοι τη ρίζα τους θα αγαπήσουν το τώρα, το αύριο, το πάντα.
Σκέφτομαι πως υπήρξαν τηλεοπτικά πρόσωπα που συνάντησα και απαρνήθηκαν τα πάντα, κρύφτηκαν από τον ίδιο τους τον εαυτό. Η αλήθεια τους απορροφήθηκε από το ψέμα.
Είναι οι πρώτοι που πρόδωσαν. Η ρίζα μας είναι η αλήθεια μας, το ανάστημα μας και τα σκαλιά το προσκεφάλι μας τότε που πέφταμε στην αλάνα και σηκωνόμασταν, που παίζαμε μπίλιες και χαιρόμασταν. Τώρα μπορεί κάποιος να παίζει Κουμ καν, μπιρίμπα, σκάκι αλλά η στρατηγική στο κάθε παιχνίδι στηρίζεται σε όσα παίξαμε παιδιά.
Τότε μάθαμε να παίζουμε…
Μπορεί να εκπαιδευτήκαμε σε νέα παιχνίδια αλλά χωρίς εκείνα κάτι θα μας λείπει στη σκακιέρα. Χωρίς ρίζα η ζωή δεν έχει μέλλον. Μπορεί να έχει για λίγο ένα φωτεινό παρόν αλλά στην πρώτη κατρακύλα ότι δεν έχει ρίζα και δεν ποτίστηκε από τα δάκρυα της ψυχής θα ξεθυμάνει…
