Η Βικτώρια Καρύδα, έξι χρόνια μετά τη δολοφονία του συζύγου της, Γιάννη Μακρή, μιλά ανοιχτά για τις δύσκολες στιγμές που πέρασε, το πώς προσπάθησε να σταθεί στα πόδια της και να συνεχίσει τη ζωή της. Στην εκπομπή «Buongiorno», η πρώην παίκτρια του My Style Rocks και νυν επιχειρηματίας, περιγράφει με συγκλονιστική ειλικρίνεια τις δοκιμασίες που βίωσε και το πώς κατάφερε να βρει τη δύναμη να μην καταρρεύσει.
Η Βικτώρια, που πλέον ζει μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας, ασχολείται με το real estate, μια ασχολία που ξεκίνησε με τον σύζυγό της πριν τον χαμό του. Όπως δήλωσε, η ζωή της άλλαξε άρδην μετά το τραγικό περιστατικό και προσπάθησε να βρει την ισορροπία της μέσα από το επαγγελματικό της εγχείρημα:
«Εδώ και 4 χρόνια έχω ανοίξει εταιρεία real estate. Είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από το modeling. Με τον άντρα μου είχαμε αρχίσει να ασχολούμαστε με αυτόν τον τομέα και μου άρεσε πολύ. Ήταν ένα όνειρο που είχαμε μοιραστεί μαζί και το συνέχισα μόνη μου».
Αυτή η δήλωση της Βικτώριας συγκλονίζει, αποκαλύπτοντας τις δύσκολες ψυχολογικές καταστάσεις που πέρασε: «Τον τελευταίο καιρό “λύγισα”, πριν κάποιους μήνες παραλίγο να είχα φύγει από τη ζωή». Μάλιστα, εξηγεί πως όταν προσπαθείς να ανταπεξέλθεις μόνη σου μετά από τόσο πόνο, είναι πολύ εύκολο να βρεθείς στο χείλος της απελπισίας.
Με τα λόγια της, μας μεταφέρει την απόλυτη μοναξιά που ένιωσε μετά το θάνατο του άντρα της, περιγράφοντας πώς η απομόνωση την οδήγησε σε ακραίες σκέψεις: «Όταν είσαι μόνη σου, χωρίς παρέες και ανθρώπους δίπλα σου, τρελαίνεσαι. Προσπαθούσα να κάνω πράγματα για τα παιδιά, να τα κάνω χαρούμενα, αλλά οι σκέψεις αυτές δεν έφευγαν από το μυαλό μου».
Η Βικτώρια αποκάλυψε πως πάλεψε για χρόνια, αποφεύγοντας ακόμα και τη βοήθεια των ειδικών: «Πάλευα με όλο αυτό χρόνια και δεν πήγαινα ούτε στους ψυχολόγους. Πίστευα ότι είμαι δυνατή». Ωστόσο, η πραγματικότητα την διέψευσε, καθώς έχασε 9 κιλά μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα και συνειδητοποίησε πως «φεύγει».
Όμως, δεν τα παράτησε. Όπως αναφέρει, κατάφερε να βρει τη δύναμη μέσα της και να παλέψει με τον ίδιο της τον εαυτό: «Βρήκα τη δύναμη και πάλεψα με τον εαυτό μου, για να γίνω καλύτερα».
Στο τέλος της συνέντευξης, η Βικτώρια δεν μπόρεσε να κρύψει τη νοσταλγία της για τον άντρα που έχασε τόσο άδικα: «Μου λείπει ο άντρας μου. Ήταν δυναμικός, σοβαρός, έξυπνος. Όλα μου λείπουν». Με τα παιδιά της συνεχίζουν να μιλάνε για τον πατέρα τους, κρατώντας έτσι ζωντανή την ανάμνησή του.
Η εξομολόγηση αυτή δεν είναι απλώς μια συνέντευξη, αλλά μια κραυγή για βοήθεια, μια απόδειξη της σκληρής μάχης που δίνει κάθε μέρα για να συνεχίσει να ζει και να μεγαλώνει τα παιδιά της.
