Ήταν ένα μεσημεράκι στη ζούγκλα, όπου ο ήλιος έκαιγε ανυπόφορα. Κάπου σε ένα ξέφωτο ο λαγός είχε βάλει τα @pxiδια του πάνω σε ένα βράχο, ενώ με έναν άλλο τα χτυπούσε με δύναμη. Κάθε φορά που τα χτύπαγε φώναζε με ηδoviκό ύφος:
– Κ@υλα…
Ο λαγός συνέχιζε το “παιχνίδι” του, όταν κάποια στιγμή τον παίρνει χαμπάρι το λιοντάρι. Στην αρχή παραξενεύεται, αλλά σύντομα αρχίζουν και του περνούν διάφορες σκέψεις από το μυαλό…
– Δεν είναι δυνατόν ο μικρός και ασήμαντος λαγός να το κάνει αυτό και να κ@@λώνει, και εγώ ο βασιλιάς των ζώων να μην το έχω δοκιμάσει ακόμα…
Έτσι, αποφασισμένο πάει στο λαγό, του παίρνει την πέτρα, τον παραμερίζει και βάζει αυτό τα αρχίδια του πάνω στο βράχο.
Σηκώνει την πέτρα ψηλά, την κατεβάζει με δύναμη πάνω στ @ρχίδι@ του…
– Ααααααααααααααααα… , φωνάζει σαν να το πυροβολήσανε. Κοιτάει τα @ρχίδι@του τα οποία ήταν ματωμένα σε κακό χάλι. Γυρνάει στο λαγό…
– Ρε π@ύστη λαγέ, που στο διάολο τη βρίσκεις την κ@ύλα σ αυτό;
Και ο λαγός…
– Η κ@ύλα είναι να μην τα πετύχεις…
